Seven

Czułam się trochę jak ninja, kiedy na palcach mknęłam korytarzem w stronę swojego pokoju. Starałam się zachowywać jak największą ciszę i ostrożność, gdyż nie chciałam by ktokolwiek zobaczył mnie w obecnym stanie. Byłam pewna, że wyglądałam okropnie, mimo, że nie spojrzałam nawet w lustro. Po prostu to czułam. Nie dało się jednak zachować dyskrecji podczas jazdy windą, która chcąc czy nie chcąc rozbiła trochę hałasu, więc mogłam jedynie modlić się w myślach, zaciskając pięści, by na nikogo się nie natknąć.
Udało się.
Z niemałą ulgą zamknęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie, włączając światło. Kiedy tylko pomieszczenie się rozjaśniło i zobaczyłam walizkę leżącą na środku pomieszczenia, momentalnie zapragnęłam wrócić do apartamentu chłopaków, położyć się z powrotem obok Malika i udawać, że mnie tu nie było. Nie chciałam wracać do domu.
Złapałam się za głowę patrząc na zegarek wskazujący kilka minut po trzeciej nad ranem, a następnie lustrując wzrokiem panujący w pomieszczeniu nieporządek. Wszędzie porozrzucane były moje koszulki, spodnie, buty, bielizna i różnorakie dodatki. A czasu na sen i posprzątanie tego wszystkiego miałam niewiele. Nie lubiłam bałaganu, jednak uwielbiałam go robić – taka już byłam. Westchnęłam cicho, a następnie odpychając się od drewnianych drzwi, zabrałam się za sprzątanie. Pozbierałam wszystkie ubrania i poskładałam je ładnie, następnie układając w torbie, która po krótkim czasie była już prawie całkowicie pełna. Odłożyłam na fotel tylko kilka rzeczy, które zamierzałam ubrać na podróż i padłam na miękką pościel. Niezdarnie przykryłam się do połowy kołdrą i momentalnie odpłynęłam.

Leniwie otworzyłam oczy, wbijając wzrok w sufit, jednak chwilę potem poderwałam się z miejsca wstając na równe nogi i rzucając przerażone spojrzenie w stronę zegarka. Odetchnęłam z ulgą widząc, że wskazuje godzinę szóstą siedem.
Spokojnie się wyrobię.
Szybkim krokiem udałam się do łazienki, gdzie wykonałam wszystkie niezbędne czynności, a po około czterdziestu minutach wróciłam do sypialni odświeżona i ubrana. Upchnęłam do torby piżamę i kosmetyczkę, a następnie usiadłam na łóżku, wcześniej chwytając telefon. Moim oczom ukazało się zdjęcie chłopców, które miałam ustawione, jako tapetę. Poczułam lekkie ukłucie, gdzieś w środku.
Nawet się nie pożegnałam…
Nie mogłabym spojrzeć żadnemu z nich w twarz, nie było nawet takiej możliwości. Byłam prawie całkowicie pewna, że od razu bym się rozkleiła, a oni wiedzieliby, że coś jest nie tak. Nie chciałam żeby tak było. Zbyt wiele rzeczy tkwiło nie na swoim miejscu. Nie potrafiłam sobie z nimi poradzić... Szybko poderwałam się z miejsca i rzuciłam ku mojej torbie, skąd wyjęłam zeszyt, z którego z kolei wyrwałam kartkę. Znalazłam też długopis i klękając przy stoliku, zaczęłam pisać.

~*~

Zegarek wskazywał godzinę ósmą rano, kiedy otworzyłem oczy i podniosłem się z łóżka. Wychodząc z pokoju, napotkałem na swojej drodze leżące na ziemi bokserki, w których jeszcze parę godzin temu paradował Styles. Teraz, jak się domyślałem, z pewnością nie miał na sobie nic. Kręcąc głowę i uśmiechając się lekko pod nosem, ominąłem bieliznę przyjaciela, kierując się do części kuchennej. W całym ‘salonie’ walało się pełno butelek i puszek po piwie. No tak, Louis, Niall i Harry nieźle zaszaleli ostatniej nocy. A kto ich musiał zbierać i prowadzić do sypialni? Oczywiście, że ja!
Przynajmniej Zayn się tym razem nie upił.
Wzdychając cicho, wyciągnąłem z lodówki sok i napełniłem nim szklankę. Pomimo, że coś nie podobało mi się w April, gdzieś z głębi byłem jej wdzięczny za to, że właśnie dzięki niej tym razem mój przyjaciel ostro nie zabalował, jak to miał zwyczaju robić. W zasadzie to nie zabawił się wcale. Od razu, gdy dziewczyna zasnęła na jego ramieniu, zaniósł ją do łóżka i sam także się położył.
Z napojem w dłoni ruszyłem w stronę kanapy, na której zamierzałem usiąść, jednak moją uwagę przykuła jedna z rzeczy leżących na ziemi z dala od innych. Podszedłem bliżej, zauważając, że jest to kartka, którą widocznie ktoś wsunął pod drzwiami wejściowymi, bo nie wyglądało na to, by zwyczajnie ona komuś wypadła. Podniosłem ją i rozłożyłem, następnie siadając na sofie. Po przeczytaniu kilku pierwszych zdań napisanych sporą i lekko pochyłą czcionką, wiedziałem już, kto był autorem listu, a zerkając na podpis na samym dole, tylko utwierdziłem się w swoich przypuszczeniach. Krzywiąc się, wstałem i zgniatając kartkę, wrzuciłem ją do kosza, akurat, gdy z jednego z pomieszczeń wyłoniła się postać lekko zaspanego bruneta. Przetarł oczy, rozglądając się po pomieszczeniu, a po chwili utkwił swój wzrok we mnie.
- Gdzie April? – zapytał ponownie sunąc wzrokiem po każdym metrze pomieszczenia, jakby z nadzieją, że w którymś kącie ujrzy szatynkę. Wzruszyłem ramionami.
- Widocznie wróciła do siebie. Do domu – powiedziałem, akcentując mocniej ostatnie dwa słowa i upijając łyk soku.
- Och… - mruknął, drapiąc się w głowę. – Ale tak bez słowa? Musiała nam zostawić choćby jakąś wiadomość…
Nerwowo zaczął przechadzać się po pokoju, szukając jakiegokolwiek znaku od dziewczyny.
- Zostawiła list – wyrwało mi się, zanim zdarzyłem ugryźć się w język.
Pięknie, Payne. Ale się wkopałeś.
- Co? – Momentalnie się ożywił, stając obok kanapy, na której chwilę wcześniej z powrotem usiadłem. – Czemu od razu nie powiedziałeś? Gdzie on jest?
- Wyrzuciłem go – odparłem lekko, wbijając wzrok w widoki za oknem. Chyba nie umiałbym mu skłamać, nie Zaynowi.
- Co zrobiłeś?!

*** 

Nawet nie jesteście w stanie sobie wyobrazić z jakim trudem dokończyłam ten rozdział. Ale zrobiłam to z myślą o Was, o osobach, które z niecierpliwością czekały, aż w końcu coś tu dodam :) I oto jest siódemka!

To, co dzieje się od jakiegoś czasu w moim życiu, zaczyna mnie coraz bardziej przerastać. Moja mama ostatnio przeszła samą siebie i zrobiła coś, czego się szczerze mówiąc nie spodziewałam... Kiedy będę bardziej 'obeznana w sytuacji', może napiszę tu, o co chodzi. Choć pewnie niektórzy 'wtajemniczeni' się domyślą... Zobaczymy, co z tego wyjdzie. Ogólnie to jestem na nią zła, bo wcale nie mam na to ochoty... No mniejsza z tym, nieważne.

Nie mam czasu na pisanie, bo jak już wspomniałam, mam za dużo wszystkiego na głowie i nie daję rady. Ale absolutnie nie zamierzam przestawać! Pisanie opowiadań jest moją ucieczką od rzeczywistości, a ponieważ uwielbiam uciekać od niej i wszelkich problemów, robię to dość często, mimo, iż za każdym razem tego żałuję i kończy się płaczem. W zasadzie nie wiem, po co to tu piszę... Chyba mam gdzieś w głębi cichą nadzieję, że nie jako jedyna mam taką zrytą banię i durne problemy.

Ósemka będzie, kiedy będzie. Jeszcze się pisać nie zaczęła.