Fifteen

Witajcie, Kochani! <3

Nie było mnie tu prawie 3 tygodnie... Czy dla Was to też taki szmat czasu, jak dla mnie? ;c 

W sumie, dużo się nie zmieniło w moim życiu. Może nastąpiły jakieś drobne zmiany, ale naprawdę niewielkie... Zrozumiałam za to, że bez pisania oraz bez Was zdecydowanie nie jestem w stanie przeżyć! ;) W tym czasie powstały też już dwa calutkie dwa rozdziały & jestem w trakcie pisania trzeciego ;> 

Mój dzisiejszy powrót & oficjalne odwieszenie bloga zawdzięczam 27 zajebistym osobom z Twittera, które 'namówiły' mnie do tego ;) Kocham Was, wiecie? <3

Przy okazji chciałabym poruszyć kwestię komentarzy pod notkami. Każdy z nich sprawia mi naprawdę wiele radości i nawet nie wiecie, jak bardzo cieszę się, kiedy widzę jakiś nowy. One motywują i to bardzo! Pod ostatnim rozdziałem znalazło się ich aż 27, co bardzo mile mnie zaskoczyło ;) Skoro więc 27 osób chciało, żebym odwiesiła, plus mam prawie 50 obserwujących, mogłabym liczyć chyba na choćby te 30, co? Szczególnie, że ja wiem, że znacznie więcej osób czyta moje wypociny... Napisanie komentarza nie zajmuje dużo czasu, wystarczy poświęcić dodatkowe 3 minuty, naprawdę. I nie chodzi mi też o coś typu 'Fajne, czekam na NN' czy 'Super, podoba mi się'. Każdego z Was stać choćby na te dwa, trzy zdania! Nie chcę bawić się też w żadne szantaże typu '40 komentów=NN'. Absolutnie nie, bo nie o to tutaj chodzi! Przemyślcie to, okay?

Teraz bardzo miłe rzeczy.

Piętnastka, którą mam dziś dla Was, szczerze mówiąc niespecjalnie mi się podoba... Za to następna notka, szesnastka, będzie po prostu MIAŻDŻĄCA. Szykuje się jakaś dobra akcja, akcja, akcja! Skromnie przyznam, że jestem z siebie tak cholernie dumna, że nie wiem ahahaha ;D Czytam ten rozdział, czytam i wciąż nie mam dość LOL. To chyba nie jest normalne?

Mam nadzieję, że mimo beznadziejności tego rozdziału, może komuś się on spodoba. Za wsparcie i ogromną pomoc dziękuję szczególnie: @Dee_Directioner (KLIK), @JBluvsBabycakes (KLIK,KLIK, KLIK), a także @CuteHoopy (KLIK)! Zapraszam na ich blogi :) Kocham Was, laski <3

Miłej lektury!

***

 

Ostatni wieczór pamiętałam na tyle mgliście, by po przebudzeniu nie wiedzieć, gdzie się właściwie znajduję. Zdezorientowana, momentalnie podniosłam się i zaczęłam rozglądać na boki, próbując rozeznać się w sytuacji.

Za żadne skarby nie był to mój pokój. Nic tutaj go nawet nie przypominało. Był bardzo… prosty. Ale całkiem przytulny.

W tym momencie przypomniałam sobie, że nawet nie jestem w Polsce i walnęłam się ręką w czoło. Przy okazji zauważyłam, co mam na sobie. Czarny t-shirt lekko opinający mi się na biuście, ozdabiała biało-czerwona paczka papierosów z napisami ‘Palenie zabija’, a szare dresy, które ujrzałam po odchyleniu kołdry, z pewnością były męskie.

Nie mogłam być też u Claudii. Chyba, że miała chłopaka, który nosił szare dresy i koszulki z nadrukami dotyczącymi palenia. I że zmieniła mieszkanie. Albo, chociaż zrobiła remont…

Nie. To niemożliwe.

W takim razie musiałam być…

Moje rozmyślenia przerwało otwarcie się drzwi. W progu stanęła wysoka i smukła brunetka. Jej ciemne, delikatnie kręcone włosy, opadały lekko do przodu na ramiona, tworząc zachwycająco delikatne fale. Cała była śliczna. Tak jak na zdjęciach.

Eleanor Calder.

Zwyczajnie siedziałam nieruchomo, wpatrując się w nią jak w obrazek, a ona robiła dokładnie to samo, widocznie zaskoczona tym, że nie śpię. Chwilę potem zdecydowała się zrobić krok do przodu i weszła do pomieszczenia, następnie siadając w fotelu koło łóżka i odstawiając na stolik kubek, który przyniosła.

- Widzę, że już się obudziłaś. – Uśmiechnęła się do mnie pogodnie , zakładając nogę na nogę i składając ręce na kolanie.

- Tak – odparłam cicho dopiero po chwili, w sumie nie wiedząc, jak się zachować. – Czy ja jestem u…?

- W domu chłopaków. – Widocznie podchwyciła moją myśl i odpowiedziała, zanim zdążyłam w całości zadać pytanie.

Oh gosh.

- A konkretniej? – zapytałam, rozglądając się ponowie po pomieszczeniu.

- To pokój Nialla – wyjaśniła, upijając z kubka łyk, jak sądzę, herbaty.

- Och…

W sumie pasował on do blondyna. Zieleń, która była ulubionym kolorem blondyna, pokrywała wszystkie ściany, uspokajając i wprowadzając w pomieszczeniu przyjemnie kojącą atmosferę. Wszystkie meble, włącznie z łóżkiem, były w kolorze ciemnego brązu, ja zaś siedziałam na materacu, otulała śnieżnobiałą i widocznie świeżą, pachnącą płynem pościelą. Na szafce nocnej stała lampka, a obok niej grupowe zdjęcie chłopców, oprawione w ramkę. Przy stojącej w rogu szafie dostrzegłam kilka par kolorowych Supr, które Niall tak lubił. Chwilę potem z powrotem przesunęłam wzrokiem po ścianach, które były takie… puste. Nic ich nie przyozdabiało.

Przydałyby się plakaty Biebera i Demi. Byłoby idealnie.

Zaśmiałam się w myślach.

Zorientowałam się, że dopływając w myślach, zwyczajnie olałam Eleanor, co było zdecydowanie nieuprzejme.

- Wybacz, musiałam wszystko sobie szybko przemyśleć. – Uśmiechnęłam się przepraszająco w jej kierunku.

- Nie szkodzi – odparła cicho się śmiejąc. – Tak poza tym, jestem Eleanor. – Wyciągnęła rękę w moim kierunku.

- Wiem – zaśmiałam się, ściskając jej dłoń. – April.

- Miło mi poznać. To jak, wyspałaś się?

Zauważyłam, że od dłużej chwili w kółko obracała kubek w rękach. Denerwowała się? W sumie, kto by się dziwił. To z pewnością nie były dla niej komfortowe okoliczności.

Zauważywszy, że patrzę, co robi, przestała, odwracając głowę w bok.

- Ta sytuacja jest zdecydowanie dziwna – stwierdziłam na głos. – Przepraszam cię. I nie chcę cię w żaden sposób urazić, ale czemu ty tutaj ze mną siedzisz?

To pytanie ciekawiło mnie od paru minut. No, bo, w końcu to Niall mnie przyprowadził. Więc czemu jego, czy któregokolwiek z reszty chłopaków tu nie było?

- Chłopcy w ostatniej chwili dowiedzieli się, że mają wywiad i musieli na niego pojechać… Louis zadzwonił do mnie z rana i poprosił, żebym przyjechała, bo ma ważną spraw, no i w ten sposób się tu znalazłam. – Wzruszyła ramionami.

Poczułam się trochę winna.

- Przepraszam. Z pewnością miałaś inne plany… - Skrzywiłam się. - Jeśli chcesz, możesz się zająć sobą, poradzę sobie… A zaraz. No tak. – Uderzyłam się dłonią w czoło. – Jestem dla was praktycznie obcą osobą i mielibyście mnie niby zostawić samą w waszym domu? Gdzie ja mam mózg? – Pokręciłam głową, sama nie wierząc w swoją niedomyślność.

W pomieszczeniu rozległ się dźwięczny śmiech dziewczyny.

- Nie przesadzaj, z tego, co zdążyłam zauważyć, chłopcy cię trochę znają. Ale masz rację – z drugiej strony nic o tobie nie wiemy.

- Tak… - mruknęłam. – W sumie to, czemu…

W całym pomieszczeniu rozległ się głośny i dziwny dźwięk. Zarumienił się lekko, zorientowawszy się, że to mój brzuch.

- Wybacz.

- Ktoś tu jest głodny! – zaśmiała się. – No, chodź, chodź, wstawaj. Już południe w końcu. – Chwyciła mnie za rękę i zaczęła wyciągać z łóżka, a następnie z pokoju. – Tu jest łazienka, – Wskazała na drzwi naprzeciwko. – więc jeśli potrzebujesz, możesz skorzystać.

- Dzięki. – Skinęłam głową. – Potrzebuję tylko mojej…

- Och, później się będziesz ubierać! – Znów weszła mi w słowo. – Nie chcę żebyś mi tu z głodu umarła. – Uśmiechnęła się po raz kolejny. – Jak skończysz, zejdź na dół. – Pokazała na schody, do których następnie się skierowała.

Chwilę stałam w miejscu, by dopiero po chwili zdecydowałam się ruszyć. Niepewnie weszłam do dużej łazienki, a zamknąwszy za sobą drzwi, zaczęłam się rozglądać. Czując jednak pustkę w żołądku, wykonałam szybko kilka czynności. Włosy przeczesałam tylko palcami, gdyż nie zamierzałam ruszać bez pozwolenia, żadnej rzeczy należącej do chłopaków, i stwierdzając, że nie ma tragedii, udałam się na dół.

Znalazłszy się w dość szerokim holu, obróciłam się wokół własnej osi, rozglądając po korytarzu. W sumie nie było tam nic, co mogłoby powalić na kolana, podziwiać można było najwyżej kilka obrazów na ścianach, mimo to, byłam cholernie zafascynowana całym tym budynkiem i nie mogłam się doczekać, by zobaczyć resztę.

W końcu to ICH dom.

Nie wiedząc, gdzie się dalej udać, przystanęłam.

- Eleanor? – Niepewnie zawołałam. – Gdzie jesteś?

- Tutaj! – Usłyszawszy, gdzieś z prawej strony jej głos, udałam się w tamtym kierunku.

Eleanor, podobnie jak Louisowi, czego się od niej dowiedziałam, gotowanie nie wychodziło. Jak mi powiedziała – w kuchni zawsze rządził Harry i nikt nawet nie chciał się temu sprzeciwiać. Z przygotowaniem dla siebie posiłku, musiałam, więc sama sobie poradzić, co nie przeszkadzało mi ani trochę. Lubiłam gotować.

- Może zrobię więcej? – zaproponowałam, zaglądając do lodówki i przeglądając jej zawartość. – Chłopcy pewnie będą głodni jak wrócą, nie sądzisz? – zapytałam, odwracając głowę w stronę dziewczyny siedzącej na położonej pośrodku kuchni wysepce.

- Niall z pewnością – zaśmiała się. – I ja w sumie też bym coś chyba zjadła… - dodała dość nieśmiało.

- I bez tego bym cię wzięła pod uwagę. – Z powrotem zanurkowałam w lodówce. – Co powiesz na naleśniki? Potrzebna mi jeszcze tylko mąka… - mruknęłam, odkładając na blat wyjęte chwilę temu mleko i jajka.

- Powinna być gdzieś na górze. – Zeskoczyła z wysepki, podchodząc do mnie i otwierając drzwiczki jeden z górnych szafek. Chwile potem zamknęła je, by następnie sprawdzić kolejną. – Bingo!

Mimo, iż była wyższa ode mnie, ledwo sięgnęła produktu, położonego na najwyższej półce. Opakowanie wyślizgnęło jej się jednak z dłoni, w wyniku czego duża część blatu i podłogi wraz z nami, została pokryta białym proszkiem. Zaraz potem z jej ust wydobyła się wiązanka cichych przekleństw, a ona sama usiłowała otrzepać się z mąki. Osobiście skomentowałam to śmiechem.

- No to fajnie, nie ma, co – powiedziałam, przecierając ręką koszulkę. – Potem to posprzątamy, zróbmy wreszcie te naleśniki. Zostało wystarczająco mąki?

Uwinęłyśmy się całkiem sprawnie, prawie cały czas śmiejąc się z naszego ‘małego’ wypadku. Po upływie lekko ponad pół godziny, siedziałyśmy już, więc na kanapie z talerzami pełnymi rumianych placków posmarowanych Nutellą.

- Tak okropnie kaloryczne, a zarazem cholernie smaczne – skomentowałam, biorąc kęs do ust.

- Święte słowa. Oby nam w cycki poszło!

Prawie zadławiłam się tym, co miałam w ustach, śmiejąc się ze słów dziewczyny.

- Ej, uważaj na siebie, bo chłopcy mi potem zarzucą, że cię zabiłam, czy coś! – Poklepała mnie po plecach i puściła oczko, następnie zabierając się do przerzucania kanałów w telewizji.

Wróciłam do jedzenia, jednak chwilę później zaprzestałam czynności, nasłuchując.

- Ścisz – poleciłam ciemnowłosej, która trochę zdziwiona, zrobiła, co trzeba.

- O co chodzi? – zapytała, lustrując mnie wzrokiem. Zmarszczyłam brwi, słysząc dobiegające gdzieś z dworu dźwięki.

- Słyszysz to?

Odpowiedzi nie otrzymałam, gdyż w jednej chwili rozległ się huk, na, który obie podskoczyłyśmy w miejscu, prawie wypuszczając z rąk talerze. Zaraz potem do salonu, jak banda dzikusów, wpadło całe One Direction. Niezbyt mogąc się odezwać, pomachałam im tylko delikatnie ręką. Widząc nas i robiąc wielkie oczy, pierwszy odezwał się Horan:

- Co wy dobrego jecie? Też chcę!

Wskazałam ręką kierunek na kuchnię, jednak blondyn był już w połowie drogi, więc w sumie było to zbędne.

- Dlaczego moja czarna koszulka jest biała? – zapytał Malik, wpatrując się we mnie. Zerknęłam na bluzkę, a potem z powrotem na niego.

- Wybacz, wypiorę ci. – Uśmiechnęłam się przepraszająco, a później wróciłam do jedzenia, widząc, jak reszta udaje się za Niallem.

- Dobrze, że zrobiłam więcej – mruknęłam pod nosem, kiedy miałam już puste usta.

Eleanor chciała widocznie chciała coś odpowiedzieć, jednak brutalnie uniemożliwił jej to jakiś dziki wrzask połączony z piskiem, który przeszył dosłownie cały dom, wywołując u mnie dreszcze.

- CO ZROBIŁYŚCIE Z MOJĄ KUCHNIĄ?! –  Harry wydarł się tak głośno, że chyba usłyszała go cała okolica. Po chwili stał już nad nami. Dyskretnie zerknęłam na Eleanor, która także na mnie patrzyła.

- Ee… Przepraszam…? – odezwałam się niepewnie, a ten spojrzał na mnie groźnie.

- Harry, daj spokój, to był wypadek. – Dziewczyna Tomlinsona stanęła w mojej obronie. - Posprząta się i po sprawie. Poza tym, my też ucierpiałyśmy. – Pokazała na nas obie. – Zjemy i się tym zajmiemy… - niechętnie dodała na koniec, widząc jego piorunujące spojrzenie.

- Nie, nie, nie, nie, nie! Wy już tam nie wejdziecie, mowy nie ma! – Zaczął wymachiwać rękami, okrążając kanapę. – Już sam wolę to zrobić! Macie zakaz wstępu do kuchni!

Tak szybko jak wpadł, tak szybko zniknął z salonu. Chwilę jeszcze patrzyłam na przejście, którym wyszedł, by później zerknąć na pozostałą czwórkę, która bacznie przyglądała się całej sytuacji z lekkim rozbawieniem.

- No dobra, jak tam chce. – Wzruszyłam ramionami, ponownie zajmując się naleśnikami z czekoladą. – Wzięliście sobie…? – spytałam, obracając głowę lekko w ich stronę.

Kilka sekund potem obok mnie siedział już Niall z pełnym talerzem.

- Smacznego. – Uśmiechnęłam się, widząc, jak zaczyna jeść. – Mam nadzieję, że będzie ci…

- Jakie to pyszne! Musisz mi coś jeszcze kiedyś ugotować, April! – wybełkotał z pełnymi ustami.

- Skąd wiesz, że to ona je zrobiła? – zapytała Eleanor z tajemniczym uśmieszkiem, a ja uniosłam brew.

- Och, proszę cię, wszyscy wiedzą, że ty nie potrafisz gotować – odparł Horan, nie przerywając jedzenia.

Wszyscy, mnie włączając, momentalnie wybuchli głośnym śmiechem, a biedna, obrażona Eleanor skuliła się na końcu kanapy, składając ręce na piersiach i coś mamrocząc pod nosem.

***

I jak? Tragedia, nie? ;c

Z racji tego, że koniec roku szkolnego zbliża się wielkimi krokami, a ja mam jeszcze trochę do nadrobienia i zaliczenia, kolejna notka pojawi się za jakieś dwa, czy może nawet trzy tygodnie... Zobaczymy.

Byle do następnego! 

PS Wybaczcie, że moje wywody są długie jak pół rozdziału... Dla nich powinnam chyba osobne posty tworzyć albo wgl zrobić nowego bloga! Hahah ;D