Ten

Mimo, iż Niall zapewnił mnie, że Zayn wkrótce napisze, nie określił dokładnie, kiedy to nastąpi. Dodatkowo chwilę potem sam zamilkł. Po piętnastu minutach bezczynnego siedzenia i patrzenia w ekran komputera w oczekiwaniu na odpowiedź, z głośnym westchnięciem udałam się do łazienki. Stwierdzając, że każda pora jest dobra na kąpiel, napuściłam wody do wanny i zapaliłam kilka zapachowych świec. Następne trzydzieści minut spędziłam w wodzie z całą masą piany i w otaczającym mnie zewsząd zapachu lawendy.

Owinąwszy się ręcznikiem, wysuszyłam i rozczesałam włosy, a później podreptałam do garderoby, wcześniej osuszając całe ciało. Spędziłam tam dłuższą chwilę, dumając nad tym, które z dwóch trzymanych w rękach ‘śpiochów’ ubrać. Jeden z kombinezonów miał na sobie amerykańską flagę i był identyczny jak ten, który Niall miał kiedyś na sobie, a drugi był biały, przyozdobiony gdzieniegdzie różnokolorowymi paskami.

Jakby miał mnie ktoś w tym zobaczyć… Choć z drugiej strony – nigdy nie wiadomo.

Nie wiedziałam w sumie, nad czym ja się zastanawiam. Flaga była bezkonkurencyjna, więc drugi wieszak odwiesiłam z powrotem na jego miejsce. Szybko się ubrałam, zakładając pod spód bieliznę i białą bokserkę, a na nogi wsuwając skarpetki. W porównaniu do Louisa, ja nie przepadałam za chodzeniem na boso.

Zeszłam na dół do kuchni po coś do jedzenia i picia. Napełniwszy szklankę moim ulubionym sokiem pomarańczowym, bez którego nie mogłabym żyć, chwyciłam znalezione chwilę wcześniej w szafce przekąski i ruszyłam z powrotem ku schodom. Jeszcze dobre nie zdążyłam opuścić kuchni, gdy zmieniłam zdanie i zawróciłam do lodówki. Moja szklanka i tak po chwili miała być pusta, więc włożyłam pod pachę karton pełen soku i dopiero wróciłam do sypialni. Rozłożyłam wszystkie smakołyki na stoliku nocnym i na kołdrze obok komputera, a sama wyciągnęłam się na brzuchu wzdłuż łóżka.

Nie kryłam swej radości, gdy wreszcie zobaczyłam długo wyczekiwaną odpowiedź od Malika. Otrzymałam ją dopiero trzy minuty temu, więc chłopak z pewnością wciąż był na Twitterze, a potwierdziłam swoje przypuszczenia, widząc na jego profilu dodanego przed minutą tweeta.

Z komputera…

Sunęłam wzrokiem po ciągu znaków, który od niego otrzymałam. Szczególną uwagę przykułam do dwóch słów, na widok których serce zabiło mi mocniej.

‘…skype maybe?’

Byłam tym zaskoczona, zdecydowanie. Dłuższą chwilę wlepiałam jeszcze wzrok, podczas gdy palce zawisły na pewnej wysokości nad klawiaturą.

‘Yep, sure’

Z trudem się przemogłam i odpowiedziałam krótko. W następnej wiadomości podałam swój nick i także szybko wysłałam. Nerwowo przygryzłam wargę, w oczekiwaniu na odpowiedź z jego strony.

Tak nagle zaczęłam być zasypywana wiadomościami, gdy tylko ludzie spostrzegli, że ‘śledzi’ mnie któryś z członków One Direction. By zabić czas, zaczęłam przeglądać skierowane do mnie tweety i odpowiadać, na co ciekawsze z nich. A było tego sporo, trzeba przyznać. Chyba bałam się myśleć, co może czekać mnie w kolejnych dniach.

Jakieś pięć minut później o mało nie zeszłam na zawał, gdy dostałam na Skypie powiadomienie, że ktoś prosi o moje szczegółowe dane. Z bijącym sercem nacisnęłam ‘dodaj’, a niecałą minutę później odebrałam połączenie od tej samej osoby, wcześniej nerwowym ruchem poprawiając moje rozpuszczone włosy.

Uśmiechnęłam się do kamerki, widząc na ekranie twarz chłopaka, który odwzajemnił mój gest, machając mi lekko. Zrobiłam to samo, cicho się śmiejąc i witając.

- No to, co tam u was? Bardzo zajęci? – zapytałam, mimo, iż znałam odpowiedź. Na bieżąco śledziłam informacje o tym, gdzie są i co akurat robią chłopcy.

- Nic szczególnego – mruknął, drapiąc się w kark. – Skończyliśmy trasę i siedzimy w Londynie. Wpadliśmy wcześniej tylko chwilę do rodziny i przyjechaliśmy tu – wyjaśnił, wpatrując się we mnie. Aż poczułam intensywność jego spojrzenia, więc lekko zmieszana sięgnęłam po szklankę z sokiem, jedynie przytakując w odpowiedzi.

- A u ciebie? Co porabiasz?

Gdzieś w głębi zaczęłam skakać po usłyszeniu tych pytań.

- Nic szczególnego. – Wzruszyłam ramionami, uśmiechając się, na co mulat zareagował śmiechem. – Ale niech pomyślę… - Udałam, że się skupiam i zaczęłam wyliczać na palcach. – Jest piątek, został mi tylko tydzień do wakacji, siedzę sama w domu, gadam z Zaynem Malikiem na przez Skypa, co jest totalnie dziwne i nie przypuszczałam, że kiedykolwiek będę coś takiego robić… Czekaj. To jednak jest COŚ SZCZEGÓLNEGO!

I znów ten śmiech.

Śmiech, którego mogłabym słuchać całe dnie.

Śmiech, który sprawiał, że czułam motylki w brzuchu.

Śmiech, dzięki któremu ja także chwilę później się śmiałam.

Czas leciał. Minuty, kwadranse, godziny… Żadne z nas nie zauważało jego upływu. Oboje byliśmy zbyt zajęci. Na zegarek zerknęłam dopiero, gdy zaczęłam się robić senna.

- Cholera – syknęłam pod nosem po polsku, wytrzeszczając oczy i dla pewności spoglądając na wiszący na ścianie zegar. – Już pierwsza?! – Wróciłam do angielskiego.

- U mnie dopiero północ – Malik zaśmiał się, wytykając mi język.

- Ha ha ha. Bardzo śmieszne – mruknęłam, robiąc minę obrażonej siedmiolatki. – Muszę iść. Zmęczona jestem…

Jak na potwierdzenie swoich słów, zachciało mi się ziewać. I to tak porządnie.

- Och, szkoda… - mówiąc to, skrzywił się. Aż smutno mi się zrobiło na ten widok.

- Jutro też jest dzień, Zayn – powiedziałam na pocieszenie. – To znaczy, w sumie już dziś – zaśmiałam się.

- To do potem, tak? – zapytał z lekkim uśmiechem.

- Pewnie – odparłam, następnie posyłając mu buziaka. – Dobranoc, Zayn.

- Dobranoc, April. Miłych snów.

Rozłączyłam się i szybko zamknęłam klapę laptopa, odkładając go na bok. Zakopałam się pod kołdrą, zatapiając głowę w wielkiej, miękkiej poduszce, i zamknęłam oczy, jednak jak na złość, nie mogłam zasnąć. W głowie miałam wciąż jego głos wypowiadający moje imię.

Wciąż zmęczona, obudziłam się około godziny dziesiątej. Była sobota, a ponieważ kochałam długo spać, miałam ochotę się jeszcze zdrzemnąć. Wystrzeliłam jednak z łóżka jak z procy, przypominając sobie o tym, w jaki sposób zamierzałam spędzić ten dzień. Na dobry poranek wypiłam szklankę soku i w podskokach udałam się do łazienki, zabierając po drodze parę czystych rzeczy, w tym odłożony poprzedniego wieczoru kombinezon.

Wchodząc do kuchni, spotkało mnie niemałe zdziwienie, kiedy ujrzałam siedzącego przy stole mężczyznę z kubkiem świeżo zaparzonej kawy, której zapach roznosił się po całym pomieszczeniu, i gazetą, której lekturą był pochłonięty. Ubrany był w ciemne, eleganckie, lekko połyskujące spodnie z kantem i idealnie pasującą jasną koszulę. Na nogach miał, jak dostrzegłam, z pewnością bardzo drogie buty. Stanęłam na chwilę lekko zdezorientowana.

- Cześć, tatku – przywitałam się najmilej jak mogłam. – Co słychać? Dawno cię nie widziałam.

Jak gdyby nigdy nic, podeszłam do lodówki i zaczęłam szykować sobie śniadanie. Przez cały czas czułam na swoich plecach jego spojrzenie.

- Ojca to już nie spytasz, czy jest głodny? – Aż wzdrygnęłam się na ton jego głosu.

- Masz może ochotę coś zjeść? – zapytałam grzecznie, obracając się z lekkim uśmiechem w jego stronę. Czułam jak drgają mi kąciki ust.

- Tak – odparł krótko i z powrotem zainteresował się gazetą.

Nie doczekałam się żadnego ‘proszę’ ani ‘dziękuję’, nawet, gdy już postawiłam przed nim talerz z kanapkami.

Ze swoim własnym w jednej, a kubkiem owocowej herbaty w drugiej ręce, bez słowa ruszyłam do pokoju. O mało nie upuściłam naczyń na podłogę, gdy przy wyjściu z kuchni prawie zderzyłam się z pewną kobietą.

Kobietą, za którą nie przypadałam.

Kobietą, która nie była moją matką.

Kobietą, której zdecydowanie nie powinno tu być.

Otworzyłam lekko usta ze zdziwienia, a ona tylko zmrużyła oczy i wymijając mnie, weszła do środka. Najzwyczajniej w świecie podeszła do mojego ojca i zaczęła się do niego kleić. Ten objął ją i usadził sobie na kolanach.

- Pamiętasz Megan, prawda?

Dopiero po chwili zorientowałam się, że to pytanie skierowane było do mnie. W końcu nikogo innego tu nie było.

Przytaknęłam szybko i ruszyłam w górę schodami, by nie musieć dłużej patrzeć na tę dwójkę. O mało się nie wywróciłam, poślizgnąwszy się na dywanie, jednak w rezultacie dotarłam do pokoju cała.

- Niedługo wyjeżdżamy! – Usłyszałam jeszcze, zanim zatrzasnęłam drzwi, po których już chwilę potem się osunęłam.

Błagam, tylko nie to… Tylko nie znowu ona…!

Oczy zaczęły mnie lekko piec, a ja starałam się nie rozpłakać.

Przecież było lepiej, było już dobrze...!

Czy wszystko musi się zawsze spieprzyć…?

***

Cześć, kochani!

W związku z tym, że straaasznie marudziliście, że nie wytrzymacie 2 tygodnie & parę osób mnie cisnęło, że nie może się doczekać i chce już 10, OTO I JEST. Myślę, że miła niespodzianka, hm? ;)) Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam i 10 się podoba :D

Eleven za to niestety dopiero za dwa tygodnie - 1 kwietnia i tym razem ani chwili wcześniej... Nie mam napisanego w Wordzie ANI JEDNEGO SŁÓWKA i raczej się nie zbiera na to, by szybko miało się tam cokolwiek pojawić.

Ja już dłużej nie przeciągam i spadam uczyć się biologii, niemieckiego i robić projekt na historię...

Do 'zobaczenia' w kwietniu! <3