Eleven

Samotność – okazja na odpoczynek.

Milczenie – przynosiło ukojenie.

Cisza – otaczała mnie zewsząd.

One trzy razem były ze mną ciągle w większej lub mniejszej mierze, nie pozwalając zwariować przez zgiełk życia codziennego. Towarzyszyły każdego dnia, bez wyjątku, przynosząc ukojenie dla umysłu i ciała. Pomagały. Zamykanie się w moich czterech ścianach, kładzenie się na łóżku i spokojne rozmyślanie o tym, co było, jest i będzie – to część mojej codzienności, ważna część. Jednak tym razem powinno być inaczej.

Tym razem ich nie chciałem.

Brak odzewu ze strony dziewczyny nie tyle mnie irytował, co… martwił. Nerwowo krążyłem po pokoju prawie wydeptując rów w parkiecie, od czasu do czasu podchodząc do komputera, by odświeżyć pocztę lub sprawdzić, czy nie jest czasem dostępna.

Nic. Za każdym razem nic.

Lekko zrezygnowany, usiadłem na skraju łóżka, uderzając pięścią w pościel i przygryzając wargę.

Obiecała.

Nie minęło nawet dziesięć sekund, kiedy stanąłem z powrotem na nogi, by następnie opuścić pomieszczenie, głośno zamykając drzwi. Zbiegłem po schodach i chwytając wiszącą na wieszaku skórę, zarzuciłem ją na siebie. Chwilę później szybko opuszczałem już nasz kompleks, trzaskając drzwiami frontowymi.

Zdecydowanie zbyt szybko, by którykolwiek z moich przyjaciół zdążył w jakikolwiek sposób zareagować.

Wyszedłem na dwór, wciskając ręce do kieszeni jeansów i obierając nieznany kierunek.

Po kilku minutach szybkiego marszu, zatrzymałem się gwałtownie, zadzierając głowę do góry i spoglądając w niebo. Dopiero wtedy zorientowałem się, że pada deszcz.

~*~

Spanie zdecydowanie nie należało, nie należy i raczej nie będzie należeć do najlepszych form spędzania wolnego czasu, lecz właśnie to robiłam cały dzień.

Choć leżenia na łóżku ze słuchawkami w uszach, co chwilę obracając się w inną stronę i owijania się kocem w nieokreślony sposób, tworząc dość ciekawą plątaninę, raczej tak nazwać nie można…

Nawet nie wiem, kiedy w domu zapanowała całkowita cisza.

Dopiero koło południa, opuściłam swoje cztery ściany, czując okropną pustkę w żołądku. Przechodząc korytarzem, obok wiszącego tam lustra, aż przystanęłam, spoglądając na swoje odbicie.

Gdyby mnie ktoś teraz zobaczył… Boże.

Byłam jednak zbyt głodna, by najpierw iść się umyć.

Znalazłszy się w kuchni, rzuciłam się ku lodówce, następnie lustrując jej zawartość. Nie mogłam się zdecydować, a głód był zbyt wielki, by stać i zastanawiać się nad wyborem, więc zaczęłam jeść, czy raczej wpychać w siebie, wszystko po kolei.

Czując się najedzona, czy nawet przejedzona, jak nigdy, z lekkim trudem wtoczyłam się o schodach na piętro, dotarłam do sypialni, a następnie do łazienki, gdzie spędziłam kolejne dwie godziny. Na koniec z powrotem wylądowałam na łóżku, owinięta kocem. Spojrzałam w kierunku okna, za którym roztaczał się szarobury krajobraz. Zamykając oczy, ułożyłam się na miękkiej poduszce. Chwilę potem do moich uszu dotarł dźwięk uderzających o szybę kropli, który z każdym kolejnym momentem był coraz głośniejszy.

Zaczęło padać.

~*~

Ostatnią rzeczą, którą ujrzeliśmy po wyjściu od chłopaków, były plecy Malika, a następnie zatrzaśnięte przez niego drzwi. Zaskoczeni przystanęliśmy na chwilę, a później sami rzuciliśmy się ku wyjściu, jednak po Muzułmaninie nie było już śladu.

- Co mu się mogło stać? – zapytałem, obracając się w stronę Liama i przy okazji spostrzegając Harrego wraz z Lou, którzy także wyszli na korytarz, zapewne zainteresowani, kto taki sprawia, że dom się trzęsie, przez samo zamknięcie drzwi.

- To pewnie przez NIĄ – mruknął wyrażanie wkurzony Liam, akcentując ostatnie słowo i szybko odchodząc.

Chwilę zajęło mi dojście do tego, że miał na myśli April.

- Czemu on od razu zakłada, że to przez nią? – zapytałem oburzony.

Lou tylko wzruszył ramionami, a Harry głośno westchnął.

- Pojedziemy go poszukać, a ty idź obadaj sytuację.

Skinąłem tylko głową, a następnie skierowałem się w głąb domu. Przystanąłem jednak na chwilę, zastanawiając się, co w ogóle powinienem teraz zrobić. Po krótkim namyśle ruszyłem w tym samym kierunku, co Liam.

Payne siedział skulony w swoim ulubionym fotelu stojącym w rogu jego sypialni. Cicho wsunąłem się do środka i wolnym krokiem podszedłem do mebla, następnie przed nim kucając.

Podniósł głowę, widocznie niezadowolony moją obecnością.

- Powiedz mi, Liam, co ty masz do April? – Wypowiedziałem pierwsze słowa, które przyszły mi na myśl. Nie byłem mistrzem w takich rozmowach. - Naprawdę nie rozumiem twojej wrogości w stosunku do niej… Przecież na początku było dobrze!

Zmarszczył brwi i otworzył usta, jednak chwilę potem je zamknął.

- Chyba nawet sam nie wiesz – stwierdziłem, klepiąc go po kolanie.     

- Nie podoba mi się i tyle, okay? Mam złe przeczucia co do niej… - mruknął niechętnie, patrząc gdzieś w bok.

- Och, przestań wierzyć w te swoje przeczucia! Ona jest naprawdę przyjazną osobą. – Zacisnąłem dłoń na jego nodze.

Zdecydowanie nie rozumiałem Payna. W tym przypadku nawet bardziej niż Tomlinsona, a tego człowieka to dopiero trudno było rozgryźć.

- Niall, nie znasz jej tak naprawdę, więc nie mów, jakby było przeciwnie. Trochę wspólnie spędzonego czasu i wiadomości na Twitterze jeszcze o niczym nie świadczy… Jesteśmy gwiazdami, Niall. Każdy może zagrać miłego, żeby tylko się do nas zbliżyć…

- Nie będę tego dłużej słuchać! – Gwałtownie podniosłem się do pionu. – Skończ z tą cholerną zazdrością, Liam! Wiem, że jesteście z Zaynem blisko, ale on umie się przynajmniej powstrzymać, wiesz? Ty i Lou macie dziewczyny, jesteście szczęśliwi – świetnie. My nie mamy takiego szczęścia i powinieneś przyjąć do wiadomości to, że też możemy sobie kogoś znaleźć.

Ze zdziwienia szerzej otworzył oczy.

- Chyba przydałoby się raczej wesprzeć przyjaciela w takiej sytuacji… I może cieszyć się, że Zayn się kimś w końcu zainteresował, bo takie przeżywanie wszystkiego w samotności, nie wychodzi mu na dobre i dobrze o tym wiesz. – Miałem już dość tej rozmowy. Żaden z nas nie lubił kłócić się z innym, więc skrzywiłem się lekko. – Przemyśl to, Liam. Bo jemu chyba naprawdę zależy.

I nie tylko jemu...

Nie wypowiadając swojej ostatniej myśli na głos, opuściłem pomieszczenie, zostawiając z tym Payne’a samego.

Nogi same poniosły mnie do pokoju czarnowłosego, w którym naturalnie go nie zastałem, gdyż z pewnością nadal gdzieś włóczył się po dworze pośród deszczu. Szanse na to, że Larry go znalazł były znikome. Kiedy Zayn chciał być sam i nie siedział w swoim pokoju, znalezienie go było nie lada wyzwaniem.

Dopiero stojąc na środku pomieszczenia, zorientowałam się, gdzie jestem. Nagle rozległ się charakterystyczny dźwięk przychodzącego na Skypie połączenia. Wolnym krokiem podszedłem do biurka, na którym leżał laptop Zayna i lekko uniosłem jego klapę. W rogu ekranu dostrzegłem powiadomienie o kilkunastu nieodebranych połączeniach od tej samej osoby, która dzwoniła właśnie w tej chwili. Siadając na krześle, wcisnąłem ‘odbierz’.

Jakoś niespecjalnie zaskoczył mnie widok wyraźnie zaniepokojonej April.

- Niall? – zapytała zaskoczona. – Gdzie jest Zayn?

- Wierz mi, że sam chciałbym wiedzieć… - odparłem, drapiąc się w tył głowy.

- Co masz na myśli? Stało się coś? – zaczęła wypytywać, marszcząc brwi. – Umówiłam się z nim, że porozmawiamy, ale coś mi wypadło i o tym na śmierć zapomniałam… - zaczęło mówić szybko, odwracając wzrok. – Weszłam i zobaczyłam, że jest dostępny, więc od ponad pół godziny próbuję się dodzwonić, ale dopiero teraz ty odebrałeś…

- Och. – Tylko na tyle było mnie stać.

Na początku myślałem, że ucieczka Mailka spowodowana była jakąś sprzeczką z dziewczyną, jednak jej wypowiedź, dała mi inny pogląd na sprawę. Widocznie czarnowłosy wkurzył się tym, że nie zadzwoniła…

- Niall, żyjesz?

Głos dziewczyny wybudził mnie z mojego chwilowego transu.

- Tak, tak, wybacz, zamyśliłem się. – Zmieszany, zacząłem rozglądać się na boki.

- Widzę właśnie… - mruknęła. – Pytałam, co z Zaynem. Proszę, powiedz mi.

- Niecałą godzinę temu wkurzony wyszedł z domu – wyjaśniłem.

- Och… Co mu się stało?

Widziałem, że się o niego martwiła. Widziałem. Gdzieś głęboko poczułem lekkie ukłucie, jednak bardziej zauroczony byłem jej troską. Znów na chwilę odpłynąłem, wpatrując się w jej twarz na ekranie.

- Co mu się stało?

- Pokłócili się z Liamem… - Po części taka była prawda, więc czy skłamałem?

- Ojej, o co? – wyraźnie się zasmuciła.

Zagryzłem wargi, wahając się.

- O ciebie.

Chyba jednak nie powinienem był tego mówić.

***

Hej, hej, hej! :D

Jak widzicie - rozdział jeszcze w marcu. Doszłam do wniosku, że jutro - w moje urodziny, będę miała chyba lekkie problemy z opublikowaniem go... Dlatego też jest dzisiaj. Cieszycie się? :)

Tak przy okazji - lubię, go naprawdę go lubię. Podoba mi się. A Wam? Mam nadzieję, że tak, bo wierzcie mi - STARAŁAM SIĘ I TO BARDZO. A jeśli ładnie będziecie komentować, to szybko dostaniecie 12, co Wy na to? Może tak koło piątku? ;) Bo w sumie Twelve siedzi sobie grzecznie gotowy w Wordzie tuż przed napisanym już kawałkiem 13 (TAK, MIAŁAM OSTATNIO WENĘ!) i tylko czeka na publikację.

Nie przeciągając dłużej, idę kuć do sprawdzianów i kartkówek, których sama nie wiem, ile jest. Kto to widział, na 3 dni tyle tego wszystkiego zwalać??! -,-'

Much Love <3