Twelve

 

‘Żaden Directioner nie chce byście kłócili się między sobą. A co dopiero nie chciałby, by ta kłótnia była przez niego spowodowana... Wiesz jak bardzo mnie to boli? Okropnie. Przeokropnie.

 Proszę, pogódź się z Liamem i to jak najprędzej! Jeśli tego nie zrobisz, bądź pewny, że złożę Wam osobiście wizytę i inaczej porozmawiamy. Nie odzywaj się do mnie do czasu, kiedy między Wami nie będzie dobrze.’

~*~

Kolejne dni były straszne.

Praktycznie przez cały czas miałam w głowie rozmowę z Niallem, a to, o czym, się dowiedziałam, nie do końca do mnie docierało. Mimo to, wysłałam Malikowi wiadomość, z której nie mogłam się już wycofać.

Tak jest lepiej.

Na siłę próbowałam sobie to wbić do głowy, jednak wątpliwości wciąż powracały. Od czasu do czasu wymieniłam jedynie pojedyncze wiadomości z blondynem, by wiedzieć mniej więcej, co i jak. Jednak nic się nie zmieniło. Wciąż było tak samo…

Minęło pięć dni.

Westchnęłam głośno, odkładając na podłogę torby z nowo zakupionymi ubraniami i niezbyt zwinnym ruchem zdejmując z nóg buty. Nawet zakupy i zmniejszenie stanu konta o kilkaset złotych nie pomagały na poprawę humoru, a to oznaczało, że jest naprawdę źle. Wolnym krokiem udałam się do kuchni, gdzie z jednej z szafek wyjęłam paczkę zakupionych dnia poprzedniego ciastek, z którymi następnie udałam się do salonu przed telewizor, zabierając jeszcze po drodze tradycyjnie karton soku pomarańczowego i szklankę. Spędziłam na kanapie kolejne dwie godziny, bez celu zmieniając kanały i pochłaniając w tym czasie dwa opakowania słodyczy oraz wypijając połowę soku. Mój rekord to nie był.

Kiedy wreszcie zdecydowałam się ruszyć tyłek z miękkiej sofy, zabrałam się za wybór stroju na zakończenie roku szkolnego.

Trzeba się dobrze prezentować w ostatnim dniu.

Przy okazji poodcinałam metki z wszystkich nowych rzeczy i znalazłam każdej z nich odpowiednie miejsce w mojej garderobie. Robiło się coraz cieplej, więc niektóre z zimowych rzeczy, które miałam jeszcze na wierzchu, mogłam spokojnie schować, jednak niektóre trzeba było zostawić. W końcu z pogodą u nas nigdy nic nie wiadomo, o czym przekonałam się ostatnio. W piątek było słonecznie, lecz wiał wiatr, w sobotę i niedzielę lał deszcz, a od poniedziałku codziennie termometr wskazywał od dwudziestu dwóch stopniu w górę.

Istny obłęd.

Stałam na środku garderoby, co chwilę tylko chwytając jakąś rzecz i przerzucając ją z jednej strony na drugą, przekładając z jednego miejsca na inne, okładając, tym samym z niej rezygnując, jednak chwilę potem chwytając z powrotem, gdyż jednak zmieniłam zdanie. I tak w kółko.

Minuty mijały…

~*~

- Czemu po prostu nie pójdziesz i nie przeprosisz Liama? – westchnąłem zrezygnowany zachowaniem przyjaciela. – Byłoby o wiele prościej…

- Bo nie, Niall – burknął, przewracając się na bok i tym samym kładąc się plecami do mnie. Przejechałem sobie dłonią po twarzy, opierając się o drzwi.

- Schowaj tę swoją dumę do kieszeni i idź go do cholery przeprosić! – syknąłem po chwili. – Wyciągnij do niego rękę, jeśli chcesz, żeby znów zaczęła się do ciebie odzywać.

- Czy ty nie rozumiesz, że to on powinien mnie przeprosić?! - Wybuchł, siadając gwałtownie na łóżku. - I jeszcze ją do tego!

- Jak chcesz, nadal bądź idiotą, Malik. Ja chciałem tylko pomóc.

Opuściłem pomieszczenie, trzaskając drzwiami.

‘Mam ich obu dość… Z nimi to jak z małymi dziećmi.’

Siedziałem przy stole razem z Lou i Harrym, jedząc przygotowany przez Loczka posiłek. Musiałem przyznać, że naprawdę dobry z niego kucharz. Kończyłem właśnie porcję Liama, który nie raczył pojawić się na obiedzie, kiedy otrzymałem prywatną wiadomość na Twitterze od April.

‘Nie pogodzili się…? ;(’

Sam lekko się skrzywiłem, widząc smutną minkę w niej zawartą.

‘Nie’ – odpisałem krótko, chwytając talerz Zayna, którego także z nami nie było.

- Ile to jeszcze będzie trwać? – zapytał zrezygnowany już panującą w domu atmosferą Tommo. – Mogliby się ogarnąć.

- Nie dają sobie pomóc. Idioci… - mruknąłem, przeżuwając. – Liam jest przekonany o swej nieomylności, a Zayn zbyt uparty i dumny, żeby się przed nim ukorzyć. I rozmawiaj tu z takimi.

Harry zrobił tylko facepalma, a Louie pogłaskał go po głowie i zaczął bawić się jego loczkami, następnie go przytulając.

- Wiecie co… Chyba nie jestem już głodny – powiedziałem, odsuwając od siebie talerz i wstając. Momentalnie znieruchomieli i spojrzeli na mnie, jak na wariata.

- Dobrze się czujesz, Niall? – zapytał Harry, jednak ja zignorowałem jego pytanie, kierując się do wyjścia.

Bez słowa udałem się do siebie, gdzie zaszyłem się w kącie ze swoją gitarą.

~*~

Piątki ogólnie były ruchliwymi dniami.

Mimo, iż większość klientów przychodziła dopiero późniejszym popołudniem, przez wszystkie godziny pracy miałam roboty po łokcie. Nie narzekałam jednak. Praca w tym miejscu była praktycznie samą przyjemnością.

- Dwa shaki One Direction. – Postawiłam na blacie przezroczyste kubki, uśmiechając się do stojących przede mną nastolatek. - Życzę smacznego i zapraszam ponownie!

Zdecydowanie uwielbiałam tą robotę i nie mogłam sobie nawet wymarzyć lepszej.

- Co dla was? – zapytałam radośnie, widząc znajome twarze kolejnych klientek, których imion jednak nie znałam. Raczej nie zdołałabym zapamiętać wszystkich fanek One Direction, które tu przychodziły, a te dziewczyny, podobnie jak poprzednie, z pewnością nimi były.

Przyjęłam zamówienie, czując wibracje telefonu, który miałam w kieszeni jeasnów.

Któż to może być?

Szybko robiłam kolejne shaki i po piętnastu minutach wszyscy klienci siedzieli już przy stolikach lub opuścili lokal ze swoimi napojami. Skorzystałam z okazji i wyciągnęłam telefon. Widząc nazwę nadawcy wiadomości, otworzyłam szerzej oczy, a chwilę potem szeroko się uśmiechnęłam, czytając jej treść. Przyciskając telefon do piersi, ruszyłam w kierunku szefa, który pojawił się w zasięgu mojego wzroku.

- Potrzebuję przerwy. Pięć minut. Tylko pięć, proszę! – wyrzuciłam szybko z siebie, spoglądając na niego błagalnym wzrokiem.

Widocznie zdziwiony, podrapał się po głowie.

- Może być nawet piętnaście. No idź już, należy ci się – powiedział, klepiąc mnie po ramieniu i zajmując moje miejsce za ladą.

- Dziękuję! – krzyknęłam jeszcze nie za głośno i szybko udałam się na zaplecze.

Wybrałam odpowiedni numer i przyłożyłam aparat do ucha.

No szybko, odbierz, odbierz…!

- Halo?

Miło było znów usłyszeć ten głos.

- Cześć! To kiedy przylatujesz? – Rozpierał mnie entuzjazm. Wreszcie miałyśmy się zobaczyć!

- Hej, wybacz, że tak nagle, ale… - Chciała się tłumaczyć, jednak jej przerwałam.

- Och, przestań, to nieważne! – Machnęłam ręką, jakby miała zobaczyć ten gest. – Pytałam, kiedy będziesz.

- No w zasadzie to za… - W jej głosie wyczułam zakłopotanie. - Trzy godziny?

- Och. – Tylko na tyle było mnie stać. Szybko zerknęłam na zegar z krową, wiszący na ścianie. – Wiesz ja jestem w pracy i…

- Liczyłam dojazd do Milkshake City – poinformowała mnie, a kamień spadł mi z serca, gdyż raczej nie mogłabym wyrwać się kilka godzin przed zamknięciem. - Więc przyjadę do ciebie. Mogę liczyć na shake’a? – zaśmiała się.

- Pewnie, jakiego tylko chcesz! – Zawtórowałam jej. – To czekam, do zobaczenia!

Po zakończeniu rozmowy zaczęłam lekko podskakiwać w miejscu, a wchodząc do pomieszczenia i widząc mnie, szef uniósł brwi w górę.

- Coś się stało…? – zapytał niepewnie.

- Nie uwierzysz, kto przyjeżdża! – pisnęłam radośnie, chwilę potem się uspokajając. – No dobra, ja wracam do pracy.

***

Cześć, Kochani! 

Muszę przyznać, że tym razem spisaliście się MISTRZOWSKO! Komentarzy przybywało w wręcz błyskawicznym tempie, aż siedziałam z otwartymi ustami i wytrzeszczam ;d Jeśli by tak za każdym razem było, to normalnie notki bym chyba częściej dawała hah ;p

Swoją drogą, właśnie leżę sobie na podłodze w moim pokoju, gdyż po zobaczeniu fotek z nowej sesji 1D, nie jestem w stanie usiedzieć na krześle... WIDZIELIŚCIE? ;O Na ten temat powiem tyle: OH MY FUCKING GOD WTF?! XD Totalnie zmiażdżyły mnie te zdjęcie, jeszcze moja kochana @BieberDialogues czymś mi dowaliła, a później znalazłam przerobionego gifa z Bieberem... I w ten oto sposób na stałe wylądowałam na podłodze XD Ciekawa jestem tylko, kiedy się z niej pozbieram...

Co do notki, liczę na Wasze wspaniałe komentarze ;) No i mam nadzieję, że ten rozdział także się Wam podoba <3 Mogę zdradzić, że od tego momentu zacznie się konkretniejsza akcja ;> (Jeszcze nie wiem do końca jaka, ale będzie hahaha lol!) Tak, tak, wiem, że się cieszycie! :D A co do następnego rozdziału, to wstawię go zależnie od tego, jak łądnie będziecie komentować ;d Wierzcie mi - TO NAPRAWDĘ MOTYWUJE! (Szczególnie, że notka nie jest skończona...)

Nie przeciągając już dłużej, idę spróbować się ogarnąć... A tak przy okazji - pisałam to 'zakończenie' 30 MINUT LOL.

Ach i bym zapomniała... WESOŁYCH ŚWIĄT! :D

MUCH LOVE <3